Op een mooie zomerse dag heeft een vrouw een waterfiets gehuurd bij de waterfiets- en surfplankverhuur aan de Wamberg te Rosmalen. Plotseling gilt ze. De jonge surfer die net nog op zijn plank stond, is verdwenen en niet meer te zien. Ze roept om hulp.
Toevallig kwam er een team van de afdeling zwemmend redden van Neptunus’58 langs. Britt vd Wijgert nam direct de leiding en vroeg de mevrouw wat er gebeurd was. Sasha vd Bergh en Yosca Bozelie gingen meteen op zoek naar reddingsmiddelen en dekens. Zodra Britt weet wat er aan de hand is, vraagt ze Sasha om in het water te gaan en de verdwenen surfer en de vrouw te gaan helpen. Al zwemmend spreekt Sasha de mevrouw toe. Ook Yosca is intussen onderweg naar het waterongeval. Als Sasha bijna bij de verdwenen surfer is, springt de mevrouw van de waterfiets om te gaan helpen, maar ze kan niet zwemmen. En het water is te diep voor haar. Ze raakt hevig in paniek. Sasha helpt haar door haar naar de surfplank te brengen en te zeggen dat ze die goed vast moet houden. Dan zwemt ze naar Yosca die de verdwenen surfer aan het zoeken is. Gelukkig vinden ze die snel, en Yosca zwemt heel snel met de drenkeling terug naar de kant. Sasha zwemt terug naar de mevrouw en brengt haar hangend aan de surfplank terug naar de kant. Steeds weer stelt ze haar gerust.
Terwijl deze dames de drenkeling en de mevrouw naar de kant halen, heeft Britt Marian vd Hanenberg alweer weggestuurd om een melding te maken bij 112. De ziekenauto moet immers komen. Als Marian terug is en de zwemmers met de slachtoffers aan de kant zijn, worden deze op de kant geholpen. Britt kijkt goedkeurend toe. En dan klinkt het eindsignaal, want dit alles is een wedstrijd, die zondag 17 juni gehouden werd bij de reddingsbrigade van Rosmalen.
Het team van Britt, Sasha, Yosca en Marian had de situatie heel goed opgelost. Beide slachtoffers waren aan de kant, voordat het fluitje ging. Ze behaalden de 11e plaats van 40 teams.
Even later was het team van Mark van Heeswijk, Robin vd Bergh en Bas Bozelie aan de beurt. Marc had al eerder meegedaan aan een EHaD wedstrijd maar nog nooit als leider. En voor Robin en Bas was het de eerste keer. Het team bestond uit drie jongens. Een team van drie personen heeft het altijd moeilijker dan een team van vier personen, omdat 1 persoon dan melder en helper is.
Mark vroeg meteen wat er aan de hand was en kreeg het verhaal te horen. Om heel zeker van zijn zaak te zijn vroeg hij of het om 1 surfer ging en niet meer. Daarna kon hij melder Robin van de juiste informatie voorzien en Robin ging de melding maken. Een heel belangrijke taak want bij een drenkeling moet er altijd een ambulance komen.
Ondertussen vroeg Mark Bas om bij de surfplank te gaan kijken. Bas aarzelde een beetje want er lag een surfplank midden in het water bij de mevrouw en er lag een stapel surfplanken langs de kant in het water. Hij wist het even niet meer. Bij welke surfplank moest hij nu gaan kijken. En Mark schoot hem te hulp. De surfplank bij de mevrouw, daar moet je naar toe. En terwijl Bas naar de mevrouw toe zwemt is Robin terug van het melden. De mevrouw stelt voor om te gaan helpen, maar ook deze keer kon ze niet zwemmen. Robin gooit een klos maar die haalt het niet. Dan gaat ook hij het water in. Halverwege komt hij Bas met surfplank, mevrouw en drenkeling tegen en gaan ze met zijn allen naar de kant. En toen klonk het eindsignaal. De slachtoffers waren nog niet op de kant maar ze leefden allebei nog en dat was een mooie prestatie, zeker voor zo’n jong team. Ze werden 17e.
Het laatste team van Neptunus was pas helemaal aan het einde aan de beurt. Het bestond uit leider Lies vd Bersselaar, melder Angela Klerkx en helpers Jet vd Bersselaar en Manissa vd Brand.
Lies pakte het direct stevig aan: “Wat is er aan de hand?” “Met hoeveel zijn jullie?” “Kun je zelf zwemmen, dan kun je deze kant op komen?” Een hele goede vraag, want die hadden we nog nauwelijks gehoord. Maar er kwam een vreemd antwoord. “Nee, ik wil helpen. Ik blijf hier want dadelijk doen jullie niets.” Lies kalmeert de mevrouw vanaf de kant en zegt dat er hulp (Jet) gestuurd wordt om de surfer te zoeken. Ook melder Angela stuurt ze weg. De mevrouw stelt nog eens voor om te helpen. “Nee”, zegt Lies, “Wat wil je dan doen? Blijf op de waterfiets zitten.” Maar helaas de mevrouw is ontzettend eigenwijs en springt toch in het water. En ook deze keer is het water te diep en kan ze niet goed genoeg zwemmen. Jet, die al bijna bij de surfer is, wordt afgeleid door de mevrouw die nu in paniek is. Ze zegt dat ze terug moet zwemmen naar de waterfiets maar dat kan de mevrouw niet meer. Dan maar erop af en met enkele polsgreep en houdgreep naar de kant vervoeren. Lies heeft intussen ook Manissa het water in gestuurd om de verdwenen surfer te zoeken. En terwijl Manissa rustig naar de surfplank toezwemt, gaat het eindfluitje al. Voor ons als toeschouwers werd het ongeval natuurlijk steeds duidelijker maar als je daar als team staat, dan zijn de 3 minuten razend snel om en zeker als je pas voor de eerste of tweede keer meedoet. Dit team werd 19e van de 40 teams.
De jury vertelde ons later op de middag hoe zij het liefste gezien had dat de drenkelingen gered waren: surfer op surfplank, mevrouw surfplank laten vasthouden en als geheel terug naar de kant. Verder was hen een aantal dingen opgevallen: sommige teams leken wel bang te zijn voor water, terwijl de helpers in andere teams zomaar in het onbekende water sprongen (in plaats van rustig langs de kant naar beneden zakken). Sommige teams maakten heel goed gebruik van de aanwezige reddings- en hulpmiddelen, terwijl andere teams dat vergaten. En we kregen ook nog een tip mee: spreek altijd duidelijk met elkaar zodat de toeschouwers en de jury het goed kunnen horen. Als je zachtjes spreekt, weet de jury niet wat je zegt, en dan kunnen ze er ook geen punten voor geven.